کابل (به انگلیسی: Cable) یا شاه‌سیم، به یک یا چند سیم یا طناب که در کنار هم به صورت بسته‌شده، به‌هم‌پیچیده یا به‌هم‌بافته برای شکل‌دادن یک مجموعهٔ یگانه هستند، گفته می‌شود. در مکانیک، کابل‌ها برای بالابردن و کشیدن به کار می‌رود. در برق، از آن‌ها برای هدایت جریان برق استفاده می‌شود. یک کابل نوری دارای یک یا چند فیبر نوری در یک پوشش محافظ است که از فیبرها محافظت می‌کند. کابل مکانیکی را به‌طور تخصصی‌تر طناب فولادی (یا سیم بکسل) می‌نامند.
فرهنگستان زبان و ادب فارسی واژه بافه[۱] را به‌عنوان جای‌گزین «کابل» پیشنهاد داده‌است.
مهم‌ترین و بیشترین عایقی که در ساختمان کابل‌ها بکار می‌رود P.V.C (پلی وینیل کلراید) است که پرتو دور یا پلاستیک نامیده می‌شود. P.V.C عایقی غیرقابل اشتعال است و این مزیت خوبی در کابل‌ها می‌باشد. دارای انعطاف‌پذیری زیادی می‌باشد. مواردی مانند ارزانی تولید انبوه و سادگی ساخت باعث شده که بیش از ۹۰ درصد کابل‌های فشار ضعیف از این عایق درست شوند. نوعی عایق دیگر به نام PET (پلی اتیلن) برای کابل‌ها بکار می‌رود که آتشگیر بوده و در مکانهای اختصاصی بکار می‌رود. در بعضی از کابل‌ها از عایق لاستیکی استفاده می‌شود که کاربرد زیادی ندارد.
کابل‌های هادی از جنس مس یا آلومینیوم می‌باشند. در صورتی‌که بخواهیم از کابلی با هادی آلومینیوم برای کابل کشی هوایی استفاده کنیم باید یک رشته آن فولاد باشد.
برای شناسایی کابل‌ها از حروفی استفاده می‌شود که روی کابل‌ها نوشته شده‌است برخی از این حرف طبق استاندارد آلمان V.D.E بشرح زیر می‌باشد:
- N کابل با هادی مسی
- NA کابل با هادی ألومینیوم
- Y علامت عایق پرتو دور می‌باشد
- H علامت ورق متالیزه می‌باشد
- T سیم تحمل‌کننده در کابل کشی هوایی
- R حفاظت فولادی نواری شکل
- Y روکش کمربندی پرتو دور
- R هادی دایره‌ای شکل می‌باشد
- E هادی یک رشته و دایره‌ای می‌باشد
- M هادی چند رشته
- S هادی بشکل مثلث
مطلب مفیدی بود با تشکر
با تشکر از حسن نظر شما